KLUB ZASTAVA

XVI Lokalny Zlot Klubu Zastava

I Pomorski Zlot Klubu Zastava
Bory Tucholskie „Kurkowo”


W dniu 08.06.2007r. czyli w umówionym czasie oraz w umówionym miejscu (Czersk) spotkaliśmy się aby kolumną pojazdów kontynuować dalszą drogę do docelowego miejsca spotkania jakim było Kurkowo.
Niema co opisywać szczegółowo całość spotkania, powiem jedynie że ten kto nie był niech żałuje. Spotkanie przebiegało wręcz w rodzinnej atmosferze mimo braku pokrewieństwa między uczestnikami. Podczas prawie trzech dni czas spędziliśmy na wspólnych rozmowach, grillowaniu, karaoke, projekcji filmów ze zlotów oraz zwiedzaniu pobliskich miejsc wartych zobaczenia. 

Poniżej kilka fotografii oraz opis miejsc, które zwiedzaliśmy:

Fojutowo – Akwedukt
Akwedukt w Fojutowie można zaliczyć niewątpliwie do jednej z najciekawszych atrakcji Borów Tucholskich. Jednocześnie to najdłuższa tego typu budowla w Polsce (75 m długości), która nawiązuje do idei rzymskich akweduktów. Zbudowano go w 1848r. z kamieni i żółtej cegły łączonych wapnem, w dnie uszczelnionych watą szklaną i lepikiem. 
W latach 70 przeprowadzono remont sklepienia (wyłożono płytami żelbetonowymi). Różnica wysokości pomiędzy lustrami przecinających się rzek wynosi około 9m. Przez tunel przepływa Czerska Struga, natomiast przęsło łączy wody kanału Brdy. Pod sklepieniem kanału jest kładka, którą to można przejść wzdłuż Czerskiej Strugi na drugą stronę kanału. 



Zapora – Mylof
Wieś, położona 22 km na zachód od Czerska, 7 km od Rytla. Największym zbiornikiem wodnym jest jezioro Zapora powstałe po spiętrzeniu wód Brdy poprzez zaporę z przepustem wodnym w formie schodów (spadek wody 12 m, prędkość 22 m/s), obok znajduje się elektrownia wodna. Wody Brdy są tu kierowane do Wielkiego Kanału Brdy oraz wykorzystywane do hodowli pstrąga tęczowego, którego ze smakiem jedliśmy prosto z grilla. Hodowla ta umiejscowiona jest w początkowym biegu wspomnianego kanału Brdy.



Wspomniane obiekty są elementami Wielkiego Kanału Brdy 
– jest to sztuczny kanał zbudowany w latach 1845-49, w celu nawodnienia łąk leżących w Borach Tucholskich. Długość 21 km, głębokość 1 m. Obecnie jest to malowniczy szlak kajakowy, prowadzący kilkoma akweduktami ponad przecinanymi dopływami Brdy. 


Kolejnymi miejscami jakie odwiedziliśmy były:


Kamienne Kręgi
Na północny-zachód od wsi Odry, w lesie, na prawym brzegu Wdy, ok. 0,5 km od wsi Miedzino, znajduje się rezerwat Kamienne Kręgi. Jest to największe w Polsce, a drugie w Europie, skupisko kamiennych kręgów, prawdopodobnie cmentarzysko Gotów z I i II wieku n.e. . Znajduje się tu 10 całych kręgów i 2 częściowo zachowane. Kręgi liczą od 15 do 33 m średnicy. Większość z nich w środku ma umieszczone stele z pionowo ustawionych kamieni wystających z ziemi na 20 do 70 cm. Znajduje się tu również dwadzieścia kurhanów z I - III w. W kręgach i kurhanach odkryto ponad 600 grobów. Od 15 września 1958 teren ten stanowi prawnie chroniony rezerwat przyrody. Teren rezerwatu liczy 16,91 ha.



Zamek w Człuchowie, ruiny murowanego zamku krzyżackiego z lat 1325-1365, uchodzącego za niezwykle trudną do zdobycia twierdzę, był jedną z najsilniejszych warowni krzyżackich. Wojska Jagiełły musiały 
w 1414 odstąpić od jego murów. Podobnie było w 1433. Zamek 
w Człuchowie zdobyty został przez żołnierzy Kazimierza Jagiellończyka 
w 1454. Podczas wojny trzynastoletniej Krzyżacy zajęli zamek zaledwie na cztery dni. Później, w 1656, człuchowski zamek opanowali Szwedzi 
(po kilkumiesięcznym oblężeniu), którzy zajmowali go do 1657. W latach 1466-1770 zamek był siedzibą starostów polskich. W latach 1633-1637 zbudowano dla nich nowy dwukondygnacyjny budynek na terenie zamku. Po rozbiorach Człuchów przypadł Prusom. Po pożarze miasta w 1793 król Fryderyk Wilhelm II polecił rozebrać mury zamkowe, by pozyskać materiał do odbudowy budynków miejskich. Tym działaniom oparła się jedynie istniejąca do dziś wieża. Budynki mieszkalne, w których znajdowała się kaplica, refektarz, kapitularz, komnata komtura i braci-rycerzy, ustawione były w kształcie czworoboku, wokół wewnętrznego dziedzińca. Zbudowany na planie kwadratu, ceglany zamek wysoki otaczały podwójne mury obronne z basztami. Na zamku wysokim znajdowała się ośmioboczna wieża (o wysokości 40 m, mająca 11 kondygnacji nad ziemią i 2 poziomy lochów). Wejście do niej znajdowało się na wysokości 15 m ponad poziomem dziedzińca. W jej lochach zapewne Krzyżacy więzili skazanych na śmierć głodową. Na początku XX w. znaleziono w nich wiele szkieletów i czaszek ludzkich. W jednej z nich więziono kobiety oskarżone 
o konszachty z diabłem – tę wieżę nazwano wieżą czarownic. Do naszych czasów zachowały się jedynie resztki ścian zamku wysokiego i pozostałości po murach obwodowych z wieżą czarownic, a także 40-metrowa, średniowieczna wieża zamkowa. Budynek, który znajduje się obecnie przy wieży to świątynia ewangelicka zbudowana w latach 1826-1828, która 
po II Wojnie Światowej stała się siedzibą instytucji kulturalnych.



Kolejnym a zarazem ostatnim miejscem wspólnej wędrówki był 
Zamek Kiszewski, ruiny silnej niegdyś warowni krzyżackiej, później siedziby polskich starostów. 
Co najmniej od 1281 r. istniał tu gród książęcy, który w 1316 został przejęty przez Krzyżaków. W pierwszej połowie XIV w. wybudowali oni na jego miejscu czyli na wysepce oblanej wodami Wierzycy, murowany zamek. Miał on zabezpieczać tę część zagarniętego Pomorza od napaści ze strony Polaków.


Warownia składała się z dwu części: Zamku Głównego, który stał po południowo-wschodniej stronie całego założenia obronnego oraz z Podzamcza. Całość znajdowała się na dwu niewysokich płaszczyznach, które opływały wody rzeki Wierzycy. Dojście do zamku znajdowało się prawdopodobnie od północnego zachodu i prowadziło przez zwodzony most na rozgałęzieniach rzeki. Po Zamku Głównym nie pozostało najmniejszego śladu. Z Podzamcza ocalały dwie baszty narożne oraz trzy ciągi murów obronnych i brama służąca do wyjazdu z podzamcza na zamek główny, do którego wjazd odbywał się kolejna bramą poprzez zwodzony most. 


W związku z budową w 1856 r. murowanego dworku przez ówczesnego właściciela majątku Zlikwidowany został zupełnie mur południowo-wschodni. Dworek wybudowano na XIV-wiecznych gotyckich fundamentach. Najlepiej zachowała się, trzykondygnacyjna baszta przybramną, z zasklepionymi pomieszczeniami w dolnej i średniej kondygnacji. W związku z budową dworku baszta została obniżona względem pierwotnej wysokości o połowę. Podzamcze miało kształt nieregularnego czworoboku o wymiarach 79 oraz 43 i 63 m. Mury i baszty już w drugiej połowie XIX w. były w opłakanym stanie. Stan zniszczenia nie restaurowanego zabytku pogarszał się z roku na rok. Opisywany obiekt należy do najstarszych i najcenniejszych zabytków murowanych średniowiecza w powiecie kościerskim. Był on miejscem ważnych w skali regionu wydarzeń historycznych. Po wybuchu wojny 13-1etniej zajęli go i zniszczyli częściowo gdańszczanie. W ich rękach pozostawał do 3 VIII 1459 r., kiedy odbili go Krzyżacy. Podejmowane później próby odzyskania tak ważnego dla utrzymania tych terenów obiektu nie powiodły się i zamek pozostał w posiadaniu Zakonu aż do 1466 r. Po zawarciu pokoju toruńskiego utworzone zostało na tym obszarze polskie starostwo niegrodowe. Z lustracji przeprowadzonej w 1664 r. wiadomo, iż zamek główny był wówczas całkowicie wypalony przez żołdaków szwedzkich, nie posiadał dachu, a tylko 2 izby odrestaurowane przez starostę Michała Działyńskiego. Zamek otoczony był wówczas murem obronnym, zachowane były piwnice z czasów krzyżackich. 
Obecnie zamek jest w rękach prywatnych i z mozołem podnosi się z ruiny. Dzięki uprzejmości sympatycznej Pani Właścicielki udało nam się zwiedzić to malownicze miejsce. 

 


Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie materiałów znajdujących się w tym serwisie bez zgody autora jest zabronione.

Serwis najlepiej oglądać przy użyciu przeglądarki Internet Explorer 6.0 lub lepszej.

Serwis istnieje od 15 września 2000 roku.

Korzystamy ze standardu ISO-8859-2.