600-KI W SPORCIE

Sześćsetka w sporcie

 

 

Abarth jest zastrzeżonym znakiem towarowym producenta.

600-ki zyskały także uznanie w sporcie. Zyskały je dzięki swoim dobrym własnością jezdnym. Pierwsze modele przygotowywane do wyścigów budowane były na bazie modelu Fiat 600. Wychodziły one z fabryki pod nazwa „Abarth 750”. Pojemność silnika wzrosła do 749 cm3, a co za tym idzie prędkość maksymalna wzrosła do 130km/h. Zmiany w silniku polegały nie tylko na zwiększeniu pojemności, ale także na poprawie smarowania i podparcia wału korbowego.  

 

o zasilania silnika użyto dwóch typów gaźników: Weber 32 DRNP2 i Weber 32 IMP. Obudowa filtra powietrza uległa modyfikacji . Żeliwny kolektor wydechowy zastąpiono rurowym. Tłumik końcowy również uległ zmianie.  Zastosowano seryjną chłodnicę ze zmienionym termostatem. Silniki modyfikowane przez firmę Abarth były dostępne w sześciu wersjach. Pierwsza wersja silników stosowana była w standardowych karoseriach.

Druga wersja silników była zaprojektowana do auto o zmodyfikowanych nadwoziach (np. Zagato). Trzecim typ silników to konstrukcje dostosowane do wyścigów Mille Milagia (zastosowano tu polerowane elementy w silniku). Kolejną grupą są silniki przygotowywane do Mille Milagia ze specjalnymi modyfikacjami (zwiększona moc, zmiany w głowicy i zaworach). Ostatnią grupą są silniki do podjazdów górskich (większa moc, wyższa prędkość obrotowa silnika). W trakcie jazdy w lecie usuwano termostat ustawiając klapę wlotu powietrza w pozycji maksymalnie otwartej. Modyfikacjom poddano także skrzynię biegów. W zależności od doboru przełożeń zmieniała się prędkość maksymalna 750-tki ( pierwszy bieg pozostał oryginalny, bez zmiany przełożenia).

 

 

Zastosowano seryjną tarczę sprzęgłową z mocniejszym tłumikiem drgań (zastosowano twardsze sprężyny). W środku dodano obrotomierz, zmieniono mocowanie zamykania tylnej klapy, oraz połączono sztywnym pałąkiem obie wycieraczki. Karoseria początkowo nie podlegała żadnym modyfikacją, posiadała ten sam wygląd co cywilna 600-tka (nawet kolory nadwozia były identyczne z fabrycznymi). Na pasie przednim miejsce fabrycznego lago zajął ogromny chromowany znaczek Abartha (skorpion na żółto - czerwonym tle).

Po skonstruowaniu 100 egzemplarzy, auta uzyskały homologację w  kategorii Grand Touring do 750cm3.  W tej samej kategorii są klasyfikowane specjalne wersje Fiata Abarth (Derivation Abarth 750). Płyta podłogowa (całe podwozie) pochodziło z Fiata 600, a nadwozie zostało zaprojektowane przez Zagato. W tej wersji cała karoseria była aluminiowa, o opływowym kształcie. Większość elementów takich jak tylne reflektory, klamka, zamek pokrywy silnika zostały zastosowane z klasycznej 600-tki. Na tylnej klapie widać ogromny wlot powietrza do silnika.

 

W tej wersji cała karoseria była aluminiowa, o opływowym kształcie. Samochody te cechowały się pięknym wyglądem oraz bardzo dobrymi własnościami jezdnymi. W roku 1956 auta ze zwykłą i z karoserią Zagato zdobyły 50 zwycięstw oraz włoską ligę mistrzów oraz Moutain Trophy w klasie Grand Touring 750.  W sprzedaży dostępne były wszystkie elementy do budowy 750 Abarth. Każdy mógł zakupić fabryczny zestaw elementów potrzebny do budowy.  

 

Po przebudowie można było poddać auto homologacji.  Takim samym transformacją poddany został także Fiat 600 Multipla (prędkość maksymalna z sześcioma osobami 100 km/h). Derivation Abarth 750, ale wyposażony w oryginalne części Fiata, był prowadzony nieprzerwanie przez 72 godziny, co oznacza 10 000 km (6250 mil), na Monza Track z prędkością silnika powyżej 5500 r.p.m., we Włoszech. Należałoby tu powiedzieć ze zwycięstwo nie zależy tylko od umiejętności kierowcy i mocy silnika, ale także od hamulców, dobrego prowadzenia  się i przyczepności, a także

 

  trwałości użytych materiałów do budowy samochodów. Z czasem do 600-ek zaczęto montować silniki o pojemności 1000 cm3 i większe. Przeniesiono wtedy chłodnice na przód auta, ukrywając ją pod laminatową zabudowa na pasie przednim. Laminatowe poszerzenia zastosowano także do poszerzenia auta. Zmiany które były wprowadzane do 600-ek na potrzeby sportu zostały potem zaczerpnięte do aut cywilnych. Z czasem powstały modyfikacje w postaci Fiata 600D, gdzie powiększono pojemność silnika z 633cm3 do 767cm3. Wprowadzono także zmiany w układzie kierowniczym.  

 

 

Specjalne podziękowania dla Pana Mahlon Craft, za pomoc przy zbieraniu materiałów.

Źródło wszystkich fotografii: http://users.ntplx.net/~kinukoyc/index.html 

 

Opracowanie: Grzegorz Gardynik

Październik 2005. 


Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie materiałów znajdujących się w tym serwisie bez zgody autora jest zabronione.

Serwis najlepiej oglądać przy użyciu przeglądarki Internet Explorer 6.0 lub lepszej.

Serwis istnieje od 15 września 2000 roku.

Korzystamy ze standardu ISO-8859-2.